«ξὺν νόῳ λέγοντας ἰσχυρίζεσθαι χρὴ τῷ ξυνῷ πάντων, ὅκωσπερ νόμῳ πόλις,
καὶ πολὺ ἰσχυροτέρως· τρέφονται γὰρ πάντες οἱ ἀνθρώπειοι νόμοι ὑπὸ ἑνὸς
τοῦ θείου· κρατεῖ γὰρ τοσοῦτον ὁκόσον ἐθέλει καὶ ἐξαρκεῖ πᾶσι καὶ περιγίνεται.»
Δηλαδή:
Για να μιλήσει κανείς με νου πρέπει να στηρίζεται σ' αυτό που είναι κοινό στα πάντα (στον κοινό λόγο), όπως ακριβώς μια πόλη πρέπει να στηρίζεται στο νόμο της, και πολύ ισχυρότερα. Γιατί όλοι οι ανθρώπινοι νόμοι τρέφονται από τον ένα, τον θεϊκό• γιατί αυτός κυριαρχεί όσο ακριβώς θέλει, επαρκεί για τα πάντα και περισσεύει.
«νόμος καὶ βουλῇ πείθεσθαι ἑνός.»
Δηλαδή: Νόμος είναι η πειθαρχία στην θέληση του Ενός. «σωφρονεῖν ἀρετὴ μεγίστη, καὶ σοφίη ἀληθέα λέγειν καὶ ποιεῖν κατὰ φύσιν ἐπαΐαντας. »
Δηλαδή: Η σωφροσύνη είναι η πιο μεγάλη αρετή, και σοφία είναι το να λέει κανείς την αλήθεια και να πράττει σύμφωνα με την Φύση, ακούγοντας την.
«μάχεσθαι χρὴ τὸν δῆμον ὑπὲρ τοῦ νόμου ὅκωσπερ τείχεος.»
Δηλαδή: Ο λαός πρέπει να μάχεται για το νόμο όπως ακριβώς για τα τείχη του.
Όποιος είναι ικανός να «ακούσει» τον Κοινό Λόγο, μπορεί να προσεγγίσει την έννοια του Φυσικού Θεϊκού Νόμου, που είναι αιώνιος και από αυτόν διέπονται τα πάντα στο σύμπαν. Ο πραγματικός Νόμος , δεν είναι κανόνες φτιαγμένοι από ανθρώπους, αλλά είναι η πειθαρχία στην θέληση του Ενός (υπό την έννοια το Ενός όπως την προσδιορίσαμε στην ενότητα 1.3). Γι αυτό οι Νόμοι που είναι φτιαγμένοι από ανθρώπους, οι Νόμοι της Πολιτείας, πρέπει να είναι εναρμονισμένοι με τον Φυσικό Θεϊκό Νόμο.
Η παραπάνω διαπίστωση, δεν αποτελεί κάποια «υποκειμενική άποψη» του Ηρακλείτου αλλά στην καταγραφή από τον Ηράκλειτο της προσεγγίσεως μιας Κοσμικής και Θεϊκής Αληθείας που ήταν θεμελιώδης στον Άριο πολιτισμό, οπουδήποτε αυτός αναπτύχθηκε, μέσα στα βάθη των αιώνων και των χιλιετηρίδων.
Η προσέγγιση του Νόμου από τον Άριο άνθρωπο, έρχεται μέσα από την εσωτερική πνευματική αναζήτηση ( κατά τον τρόπο που περιγράψαμε στην ενότητα 1.5).
Η έλευση του Ιουδαιοχριστιανισμού στην Ευρώπη, ήρθε να αντικαταστήσει την Κυριαρχία του Φυσικού Νόμου πάνω στους νόμους των ανθρώπων, με «νόμους» που θα κατασκεύαζαν ως «Θεϊκούς» οι αυτόκλητοι «εκπρόσωποι» του αποκομμένου από κάθε Κοσμολογική και πραγματική Μεταφυσική διάσταση, «Θεού» Γιαχβέ, ώστε να μπορούν οι ίδιοι, παρότι ήταν ανάξιοι, να κυριαρχούν , εξαπατώντας, εξουσιάζοντας και χρησιμοποιώντας τις μάζες και να τις εκμεταλλεύονται υλιστικά, λειτουργώντας πάνω τους με εντελώς παρασιτικό τρόπο.
Η προοδευτική μετάλλαξη αυτού του Ιουδαϊκού τρόπου σκέψεως και διοικήσεως της Πολιτείας, οδήγησε στις επικρατούσες αντιλήψεις περί «Δικαιοσύνης» , «Νόμου» , «Ηθικής» και «Πολιτικής» της εποχής που ζούμε. Οι «νόμοι» τους είναι στην πραγματικότητα παράνομοι, η «δικαιοσύνη» τους άδικη, η «ηθική» του ανήθικη, και η «πολιτική» τους δεν έχει ως σκοπό να υπηρετεί μια ομόψυχη πολιτεία όπου κάθε πολίτης αποτελεί οργανικό ζωντανό της κύτταρο, αλλά την εξαπάτηση και εκμετάλλευσή των μαζών από τους σάπιους, σιχαμερούς, ανήθικους, βδελυρούς αυτόκλητους εκπροσώπους του «Νόμου» , της «Ηθικής» και της «Πολιτικής».
Βεβαίως η έννοια του Φυσικού Νόμου έχει βαθειά Κοσμολογική και Μεταφυσική πνευματική σημασία και Θεϊκή διάσταση. Η έννοια του Φυσικού Νόμου στον Ηράκλειτο και στην Άρια παράδοση, είναι εντελώς ξένη με οποιοδήποτε προσπάθεια υλιστικής ερμηνείας και κάποιας αντιστοιχίσεως καιρικών και γεωφυσικών φαινομένων και υλικών ιδιοτήτων της φύσεως σε θεότητες .
Την Θεϊκή προέλευση του Φυσικού Νόμου και του Κοινού λόγου, βλέπουμε και στον ύμνο στον Δία, του Στωϊκού φιλοσόφου Κλεάνθους (331 / 330-232 π.Χ.) Πρώην πυγμάχος αθλητής, έφθασε στην Αθήνα γύρω στο έτος 282, με μόνον 4 δραχμές στο πουγκί του, όπου σπούδασε Φιλοσοφία υπό τον κυνικό Κράτητα αλλά κυρίως υπό τον Ζήνωνα επί 14 πλήρη έτη, όντας υποχρεωμένος, κατά την παράδοση, να κερδίζει τα προς το ζήν με νυκτερινή εργασία αρτεργάτου ή άντληση ύδατος για λογαριασμό ενός κηπουρού. Λέγεται ότι οι Αθηναίοι πολίτες, παρατηρώντας ότι ήταν υγιής και δυνατός και παρευρίσκετο ανελειπώς στις παραδόσεις του Ζήνωνος, παρά το ότι δεν είχε φανερούς οικονομικούς πόρους, τον παρέπεμψαν στον Άρειο Πάγο, κατά τα νόμιμα της πόλεως, ώστε να εξηγήσει από πού αντλούσε τα προς το ζήν. Όταν κατέθεσαν υπέρ του ο κηπουρός για λογαριασμό του οποίου αντλούσε νερό και η γυναίκα στον αλευρόμυλο και φούρνο της οποίας εργαζόταν, οι δικαστές συνεκινήθησαν σε τέτοιον βαθμό για την αφοσίωσή του στην Φιλοσοφία, ώστε εψήφισαν να του χορηγηθούν τιμής ένεκεν δέκα μναί από το ταμείο της πόλεως. Δεν δέχθηκε ωστόσο να δεχθεί το χρηματικό βραβείο.
καὶ πολὺ ἰσχυροτέρως· τρέφονται γὰρ πάντες οἱ ἀνθρώπειοι νόμοι ὑπὸ ἑνὸς
τοῦ θείου· κρατεῖ γὰρ τοσοῦτον ὁκόσον ἐθέλει καὶ ἐξαρκεῖ πᾶσι καὶ περιγίνεται.»
Δηλαδή:
Για να μιλήσει κανείς με νου πρέπει να στηρίζεται σ' αυτό που είναι κοινό στα πάντα (στον κοινό λόγο), όπως ακριβώς μια πόλη πρέπει να στηρίζεται στο νόμο της, και πολύ ισχυρότερα. Γιατί όλοι οι ανθρώπινοι νόμοι τρέφονται από τον ένα, τον θεϊκό• γιατί αυτός κυριαρχεί όσο ακριβώς θέλει, επαρκεί για τα πάντα και περισσεύει.
«νόμος καὶ βουλῇ πείθεσθαι ἑνός.»
Δηλαδή: Νόμος είναι η πειθαρχία στην θέληση του Ενός. «σωφρονεῖν ἀρετὴ μεγίστη, καὶ σοφίη ἀληθέα λέγειν καὶ ποιεῖν κατὰ φύσιν ἐπαΐαντας. »
Δηλαδή: Η σωφροσύνη είναι η πιο μεγάλη αρετή, και σοφία είναι το να λέει κανείς την αλήθεια και να πράττει σύμφωνα με την Φύση, ακούγοντας την.
«μάχεσθαι χρὴ τὸν δῆμον ὑπὲρ τοῦ νόμου ὅκωσπερ τείχεος.»
Δηλαδή: Ο λαός πρέπει να μάχεται για το νόμο όπως ακριβώς για τα τείχη του.
Όποιος είναι ικανός να «ακούσει» τον Κοινό Λόγο, μπορεί να προσεγγίσει την έννοια του Φυσικού Θεϊκού Νόμου, που είναι αιώνιος και από αυτόν διέπονται τα πάντα στο σύμπαν. Ο πραγματικός Νόμος , δεν είναι κανόνες φτιαγμένοι από ανθρώπους, αλλά είναι η πειθαρχία στην θέληση του Ενός (υπό την έννοια το Ενός όπως την προσδιορίσαμε στην ενότητα 1.3). Γι αυτό οι Νόμοι που είναι φτιαγμένοι από ανθρώπους, οι Νόμοι της Πολιτείας, πρέπει να είναι εναρμονισμένοι με τον Φυσικό Θεϊκό Νόμο.
Σοφία για τους ανθρώπους είναι ο εναρμονισμός της ζωής τους , των κοινωνιών τους και των Νόμων της Πολιτείας τους με τον Φυσικό Νόμο, ο οποίος προέρχεται από τον Θεό. Και πρέπει να μάχονται για αυτόν τον σκοπό, όπως πρέπει να μάχονται και για τα τείχη τους.
Η παραπάνω διαπίστωση, δεν αποτελεί κάποια «υποκειμενική άποψη» του Ηρακλείτου αλλά στην καταγραφή από τον Ηράκλειτο της προσεγγίσεως μιας Κοσμικής και Θεϊκής Αληθείας που ήταν θεμελιώδης στον Άριο πολιτισμό, οπουδήποτε αυτός αναπτύχθηκε, μέσα στα βάθη των αιώνων και των χιλιετηρίδων.
Η προσέγγιση του Νόμου από τον Άριο άνθρωπο, έρχεται μέσα από την εσωτερική πνευματική αναζήτηση ( κατά τον τρόπο που περιγράψαμε στην ενότητα 1.5).
Η έλευση του Ιουδαιοχριστιανισμού στην Ευρώπη, ήρθε να αντικαταστήσει την Κυριαρχία του Φυσικού Νόμου πάνω στους νόμους των ανθρώπων, με «νόμους» που θα κατασκεύαζαν ως «Θεϊκούς» οι αυτόκλητοι «εκπρόσωποι» του αποκομμένου από κάθε Κοσμολογική και πραγματική Μεταφυσική διάσταση, «Θεού» Γιαχβέ, ώστε να μπορούν οι ίδιοι, παρότι ήταν ανάξιοι, να κυριαρχούν , εξαπατώντας, εξουσιάζοντας και χρησιμοποιώντας τις μάζες και να τις εκμεταλλεύονται υλιστικά, λειτουργώντας πάνω τους με εντελώς παρασιτικό τρόπο.
Η προοδευτική μετάλλαξη αυτού του Ιουδαϊκού τρόπου σκέψεως και διοικήσεως της Πολιτείας, οδήγησε στις επικρατούσες αντιλήψεις περί «Δικαιοσύνης» , «Νόμου» , «Ηθικής» και «Πολιτικής» της εποχής που ζούμε. Οι «νόμοι» τους είναι στην πραγματικότητα παράνομοι, η «δικαιοσύνη» τους άδικη, η «ηθική» του ανήθικη, και η «πολιτική» τους δεν έχει ως σκοπό να υπηρετεί μια ομόψυχη πολιτεία όπου κάθε πολίτης αποτελεί οργανικό ζωντανό της κύτταρο, αλλά την εξαπάτηση και εκμετάλλευσή των μαζών από τους σάπιους, σιχαμερούς, ανήθικους, βδελυρούς αυτόκλητους εκπροσώπους του «Νόμου» , της «Ηθικής» και της «Πολιτικής».
Βεβαίως η έννοια του Φυσικού Νόμου έχει βαθειά Κοσμολογική και Μεταφυσική πνευματική σημασία και Θεϊκή διάσταση. Η έννοια του Φυσικού Νόμου στον Ηράκλειτο και στην Άρια παράδοση, είναι εντελώς ξένη με οποιοδήποτε προσπάθεια υλιστικής ερμηνείας και κάποιας αντιστοιχίσεως καιρικών και γεωφυσικών φαινομένων και υλικών ιδιοτήτων της φύσεως σε θεότητες .
Ο Ύμνος στον Δια του Κλεάνθους.
Ύμνος εις Δία.
Kύδιστ᾽ ἀθανάτων, πολυώνυμε παγκρατὲς αἰεὶ
Ζεῦ φύσεως ἀρχηγέ, νόμου μετὰ πάντα κυβερνῶν,
χαῖρε· σὲ γὰρ πάντεσσι θέμις θνητοῖσι προσαυδᾶν.
ἐκ σοῦ γὰρ γενόμεσθα, θεοῦ μίμημα λαχόντες
μοῦνοι, ὅσα ζώει τε καὶ ἕρπει θνήτ᾽ ἐπὶ γαῖαν·
τῷ σε καθυμνήσω, καὶ σὸν κράτος αἰὲν ἀείσω.
σοὶ δὴ πᾶς ὅδε κόσμος ἑλισσόμενος περὶ γαῖαν
πείθεται ᾗ κεν ἄγῃς, καὶ ἑκὼν ὑπὸ σεῖο κρατεῖται·
τοῖον ἔχεις ὑποεργὸν ἀνικήτοις ἐνὶ χερσὶν
ἀμφήκη πυρόεντ᾽ αἰειζώοντα κεραυνόν·
τοῦ γὰρ ὑπὸ πληγῇς φύσεως πάντ᾽ ἔργα τελεῖται·
ᾧ σὺ κατευθύνεις κοινὸν λόγον, ὅς διὰ πάντων
φοιτᾷ μιγνύμενος μεγάλῳ μικροῖς τε φάεσσιν
‹ὅς τόσσος γεγαὼς ὕπατος βασιλεὺς διὰ πάντος.›
οὐδέ τι γίγνεται ἔργον ἐπὶ χθονὶ σοῦ δίχα, δαῖμον,
οὔτε κατ᾽ αἰθέριον θεῖον πόλον, οὔτ᾽ ἐνὶ πόντῳ,
πλὴν ὁπόσα ῥέζουσι κακοὶ σφετέραισιν ἀνοίαις.
ἀλλὰ σὺ καὶ τὰ περισσὰ ἐπίστασαι ἄρτια θεῖναι,
καὶ κοσμεῖν τἄκοσμα, καὶ οὐ φίλα σοὶ φίλα ἐστίν.
ὧδε γὰρ εἰς ἕν πάντα συνήρμοκας ἐσθλὰ κακοῖσιν,
ὥσθ᾽ ἕνα γίγνεσθαι πάντων λόγον αἰὲν ἐόντα.
ὅν φεύγοντες ἐῶσιν ὅσοι θνητῶν κακοί εἰσιν,
δύσμοροι, οἵ τ᾽ ἀγαθῶν μὲν ἀεὶ κτῆσιν ποθέοντες
οὔτ᾽ ἐσορῶσι θεοῦ κοινὸν νόμον οὔτε κλύουσιν,
ᾧ κεν πειθόμενοι σὺν νῷ βίον ἐσθλὸν ἔχοιεν·
αὐτοὶ δ᾽ ἐπὶ κερδοσύνας τετραμμένοι οὐδενὶ κόσμῳ
ἄλλοι δ᾽ εἰς ἄνεσιν καὶ σώματος ἡδέα ἔργα
<αλλά κακοίς επέκυρσαν>, ἐπ᾽ ἄλλοτε δ᾽ ἄλλα φέρονται,
σπεύδοντες μάλα πάμπαν ἐναντία τῶνδε γενέσθαι.
ἀλλὰ Ζεῦ πάνδωρε κελαινεφὲς ἀργικέραυνε,
ἀνθρώπους ῥύου ‹μὲν› ἀπειροσύνης ἀπὸ λυγρῆς·
ἥν σύ, πάτερ, σκέδασον ψυχῆς ἄπο, δὸς δὲ κυρῆσαι
γνώμης, ᾗ πίσυνος σὺ δίκης μέτα πάντα κυβερνᾷς,
ὄφρ᾽ ἂν τιμηθέντες ἀμειβώμεσθά σε τιμῇ,
ὑμνοῦντες τὰ σὰ ἔργα διηνεκές, ὡς ἐπέοικε
θνητὸν ἐόντ᾽, ἐπεὶ οὔτε βροτοῖς γέρας ἄλλο τι μεῖζον
οὔτε θεοῖς, ἢ κοινὸν ἀεὶ νόμον ἐν δίκῃ ὑμνεῖν
Kύδιστ᾽ ἀθανάτων, πολυώνυμε παγκρατὲς αἰεὶ
Ζεῦ φύσεως ἀρχηγέ, νόμου μετὰ πάντα κυβερνῶν,
χαῖρε· σὲ γὰρ πάντεσσι θέμις θνητοῖσι προσαυδᾶν.
ἐκ σοῦ γὰρ γενόμεσθα, θεοῦ μίμημα λαχόντες
μοῦνοι, ὅσα ζώει τε καὶ ἕρπει θνήτ᾽ ἐπὶ γαῖαν·
τῷ σε καθυμνήσω, καὶ σὸν κράτος αἰὲν ἀείσω.
σοὶ δὴ πᾶς ὅδε κόσμος ἑλισσόμενος περὶ γαῖαν
πείθεται ᾗ κεν ἄγῃς, καὶ ἑκὼν ὑπὸ σεῖο κρατεῖται·
τοῖον ἔχεις ὑποεργὸν ἀνικήτοις ἐνὶ χερσὶν
ἀμφήκη πυρόεντ᾽ αἰειζώοντα κεραυνόν·
τοῦ γὰρ ὑπὸ πληγῇς φύσεως πάντ᾽ ἔργα τελεῖται·
ᾧ σὺ κατευθύνεις κοινὸν λόγον, ὅς διὰ πάντων
φοιτᾷ μιγνύμενος μεγάλῳ μικροῖς τε φάεσσιν
‹ὅς τόσσος γεγαὼς ὕπατος βασιλεὺς διὰ πάντος.›
οὐδέ τι γίγνεται ἔργον ἐπὶ χθονὶ σοῦ δίχα, δαῖμον,
οὔτε κατ᾽ αἰθέριον θεῖον πόλον, οὔτ᾽ ἐνὶ πόντῳ,
πλὴν ὁπόσα ῥέζουσι κακοὶ σφετέραισιν ἀνοίαις.
ἀλλὰ σὺ καὶ τὰ περισσὰ ἐπίστασαι ἄρτια θεῖναι,
καὶ κοσμεῖν τἄκοσμα, καὶ οὐ φίλα σοὶ φίλα ἐστίν.
ὧδε γὰρ εἰς ἕν πάντα συνήρμοκας ἐσθλὰ κακοῖσιν,
ὥσθ᾽ ἕνα γίγνεσθαι πάντων λόγον αἰὲν ἐόντα.
ὅν φεύγοντες ἐῶσιν ὅσοι θνητῶν κακοί εἰσιν,
δύσμοροι, οἵ τ᾽ ἀγαθῶν μὲν ἀεὶ κτῆσιν ποθέοντες
οὔτ᾽ ἐσορῶσι θεοῦ κοινὸν νόμον οὔτε κλύουσιν,
ᾧ κεν πειθόμενοι σὺν νῷ βίον ἐσθλὸν ἔχοιεν·
αὐτοὶ δ᾽ ἐπὶ κερδοσύνας τετραμμένοι οὐδενὶ κόσμῳ
ἄλλοι δ᾽ εἰς ἄνεσιν καὶ σώματος ἡδέα ἔργα
<αλλά κακοίς επέκυρσαν>, ἐπ᾽ ἄλλοτε δ᾽ ἄλλα φέρονται,
σπεύδοντες μάλα πάμπαν ἐναντία τῶνδε γενέσθαι.
ἀλλὰ Ζεῦ πάνδωρε κελαινεφὲς ἀργικέραυνε,
ἀνθρώπους ῥύου ‹μὲν› ἀπειροσύνης ἀπὸ λυγρῆς·
ἥν σύ, πάτερ, σκέδασον ψυχῆς ἄπο, δὸς δὲ κυρῆσαι
γνώμης, ᾗ πίσυνος σὺ δίκης μέτα πάντα κυβερνᾷς,
ὄφρ᾽ ἂν τιμηθέντες ἀμειβώμεσθά σε τιμῇ,
ὑμνοῦντες τὰ σὰ ἔργα διηνεκές, ὡς ἐπέοικε
θνητὸν ἐόντ᾽, ἐπεὶ οὔτε βροτοῖς γέρας ἄλλο τι μεῖζον
οὔτε θεοῖς, ἢ κοινὸν ἀεὶ νόμον ἐν δίκῃ ὑμνεῖν
Η Ιουδαϊκή προσέγγιση του «νόμου».
Όπως είδαμε μέχρι τώρα, στον Άριο πολιτισμό, ο άνθρωπος προσεγγίζει τον Φυσικό Νόμο μέσα από την διαδικασία εσωτερικής αναζητήσεως, και ο νόμος αυτός έχει βαθειά μεταφυσική και κοσμολογική διάσταση.
Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει στον Ιουδαϊσμό και στις προερχόμενες από αυτόν θρησκείες και πολιτικά συστήματα (Ιουδαιοχριστιανισμός, Ισλάμ, καπιταλισμός, μπολσεβικισμός κλπ).
Ένα χαρακτηριστικότατο παράδειγμα για το πώς κατασκευάζονται οι «νόμοι» στις Ιουδαϊκές κοινωνίες, δίνει η συλλογή Εβραϊκών κειμένων τα οποία έχει αποδώσει στα Ελληνικά με το όνομα «Παλαιά Διαθήκη» η «Ορθόδοξη» Ιουδαιοχριστιανική Εκκλησία.
Ο Μωυσής , δεν ισχυρίστηκε ότι έλαβε τον Μωσαϊκό Νόμο μέσα από κάποια Θεϊκή αποκάλυψη μέσω κάποιας εσωτερικής αναζητήσεως και διαλογισμού, αλλά το ότι απλά ανέβηκε στο όρος Σινά και ζήτησε από τον Γιαχβέ τον Νόμο, που του τον έστειλε από το «υπερπέραν», έτοιμο, γραμμένο σε μαρμάρινες πλάκες. Η «παλαιά διαθήκη» τονίζει το ότι οι πλάκες εστάλησαν έτοιμες από τον Γιαχβέ και τα γράμματα πάνω τους τα έγραψε ο ίδιος ο Γιαχβέ και όχι ο Μωυσής, ο οποίος εμφανίζονταν στους Εβραίους με το προφίλ του «εμένα αυτόν τον νόμο με διέταξε ο Γιαχβέ να σας πω, αφού έτσι με διέταξε, έτσι σας λέω». (Αυτή η γελοία εκδοχή ηγεμόνα, θυμίζει πολύ τους «Έλληνες» πολιτικούς που όταν νομοθετούσαν καινούρια διαλυτικά μέτρα, για να μην έχουν αντιδράσεις έλεγαν ότι «δεν φταίμε εμείς για τους νέους νόμους, έτσι μας ανάγκασαν από τις Βρυξέλλες ή από το Δ.Ν.Τ.»)
Για να πειστούν οι Ισραηλίτες όμως να αποδεχθούν τους νόμους του Μωυσή που εμφανίζονταν ως νόμοι του Γιαχβέ, έπρεπε πρώτα να τρομοκρατηθούν. Για τον σκοπό αυτόν, ο Μωυσής έστησε ολόκληρη θεατρική παράσταση στο όρος Σινά με σάλπιγγες να ηχούν και με κάποιον που ενώ ήταν νύχτα, κρατώντας στα χέρια του αναμμένα κλαδιά με φωτιές κατέβαινε το βουνό από πάνω προς τα κάτω παριστάνοντας την ζωντανή φωτιά, και φωνάζοντας δυνατά στον λαό τις «δέκα εντολές», παριστάνοντας ότι είναι ο Γιαχβέ «Τὸ ὄρος Σινὰ ἐκαπνίζετο ὅλον διὰ τὸ καταβεβηκέναι ἐπ’ αύτό τὸν Θεὸν ἐν πυρί, και ἀνέβαινεν ο καπνὸς ὡσεὶ καπνὸς καμίνου, και ἐγίνοντο δὲ αὶ φωναὶ τῆς σάλπιγγος προβαὶνπυσαι ἰσχυρότεραι σφόδρα» ( «Παλαιά Διαθήκη», Έξοδος, κεφάλαιο ΙΘ).
Ο λαός των Εβραίων είχε τρομοκρατηθεί και πανικοβληθεί τόσο πολύ, που ο Μωυσής αναγκάστηκε και αποδέχτηκε τις παρακλήσεις τους να πει στον «Γιαχβέ» να σταματήσει να φωνάζει στους ίδιους και να ανέβει ο ίδιος ο Μωυσής πάνω στο βουνό να μιλήσουν οι δυο τους και να τους μεταφέρει αυτός τα όσα θα πει ο «Γιαχβέ»! «Και πας ο λαός εώρα την φωνήν και τας λαμπάδας και την φωνήν της σάλπιγγος και το όρος το καπνίζον• φοβηθέντες δε πας ο λαός έστησαν μακρόθεν. και είπαν προς Μωυσήν• λάλησον συ ημίν, και μη λαλείτω προς ημάς ο Θεός, μη αποθάνωμεν» (Έξοδος κεφάλαιο Κ).
Μια από τις πρώτες εντολές του «Γιαχβέ» ήταν να μην τολμήσει κανείς να ανέβει στο όρος κατά την ώρα που θα διαδραματίζονταν η θεατρική παράσταση, διότι θα καταδικαζόταν σε άμεσο θάνατο από μακριά και δια λιθοβολισμού , αυτού του βαρβάρου Εβραϊκού εθίμου που διατηρείται μέχρι και σήμερα σε Σημιτικούς λαούς (λιθοβολισμός από απόσταση, ώστε να μην προλάβει να πει σε κανέναν αυτά που είδε ανεβαίνοντας στο βουνό, δηλαδή ότι ο «Γιαχβέ» ήταν απλά ένας εβραίος που κρατούσε αναμμένα κλαδιά !) «και αφοριείς τον λαόν κύκλω λέγων• προσέχετε εαυτοίς του αναβήναι εις το όρος και θίγειν τι αυτού• πας ο αψάμενος του όρους θανάτω τελευτήσει. ουχ άψετε αυτού χείρ• εν γαρ λίθοις λιθοβοληθήσεται ή βολίδι κατατοξευθήσεται• εάν τε κτήνος εάν τε άνθρωπος, ου ζήσεται. όταν αι φωναί και αι σάλπιγγες και η νεφέλη απέλθη από του όρους, εκείνοι αναβήσονται επί το όρος.» (Έξοδος, Κεφάλαιο ΙΘ).
Και όμως , όλες αυτές οι ιστορίες που δεν θα μπορούσαν να τις πάρει κανείς άλλος στα σοβαρά παρά εκτός από έναν λαό πρωτόγονων υπανθρώπων , αποτελούν σήμερα το ένα από τα δύο κεντρικά «ιερά» βιβλία στην επίσημη θρησκεία του Ελληνικού κράτους, το οποίο μισθοδοτεί δεκάδες χιλιάδες επαγγελματίες τεμπέληδες ώστε να συνεχίζουν να τις διδάσκουν, παριστάνοντας τους «ιερείς» δίχως κανείς από αυτούς να έχει την παραμικρή σχέση με την πραγματική έννοια της Ιερότητος και της Ιεροσύνης. Και όλα αυτά, όταν δεκάδες αιώνες πριν, στον ίδιον χώρο, υπήρχε μια φιλοσοφία και μια θρησκεία που διέπονταν από βαθειά κατανόηση και βίωμα της πραγματικής Ιερότητος , ένας Άριος Ελληνικός πολιτισμός και μια Αρία κοσμοθέαση.
Οι «νόμοι» κοινωνιών στις οποίες κυριαρχεί ο Ιουδαϊσμός, είναι κατασκευασμένοι από ανθρώπους, απλά και μόνο για να εξουσιάζουν τις μάζες, δίχως να έχει προηγηθεί καμία απολύτως εσωτερική πνευματική αναζήτηση , καμιά κατανόηση της έννοιας του Φυσικού Νόμου, καμιά κατανόηση της πραγματικής έννοιας του Θεού και καμιά απολύτως κοσμολογική διάσταση. Έτσι οι νόμοι αυτοί , αντί να συμβαδίζουν με την Φύση και τον Φυσικό Θεϊκό Νόμο, μπορεί να έρχονται σε αντίθεση με αυτόν. Ο «Γιαχβέ» υπερβαίνει κάθε Κοσμικό Νόμο και έτσι ο «Νόμος» του να πάρει και περιεχόμενο που να αντιτίθεται στους Κοσμικούς νόμους, εάν αυτό αποφασίσει το «Ιερατείο» που τους κατασκευάζει και τους ανακοινώνει.
Το «ποίμνιο» του «ιερατείου» δεν έχει κανέναν τρόπο να ελέγξει την «ιερότητα» ή την «ορθότητα» τέτοιων «νόμων» καθώς δεν υφίσταται κανένας τρόπος και κριτήριο για έναν τέτοιον έλεγχο, καθώς η Εσωτερική Αναζήτηση δεν υφίσταται ούτε καν ως έννοια, η δε έννοια του «Φυσικού Νόμου» υφίσταται μόνο ως ένα σύνολο ιδιοτήτων της Ύλης , που έχει Θεϊκή προέλευση απλώς και μόνο διότι «κατασκευάστηκε από τον Θεό Γιαχβέ σε 7 ημέρες» και έχει την διάσταση των κλάδων της σύγχρονης εκφυλισμένης υλιστικής «επιστήμης» που αντιμετωπίζει την Φύση μονάχα ως υλική και ασχολείται με την μελέτη των υλικών ιδιοτήτων της.
Στις παραπάνω παραγράφους, βάλαμε τις έννοιες «νόμος» και «ιερατείο» σε εισαγωγικά, διότι το «ιερατείο» είναι ανίερο και ο «νόμος» είναι παράνομος, αλλά και ώστε οι έννοιες αυτές να αναφέρονται στην γενική τους μορφή, ώστε να προσδιορίζουν όλες τις δυνατές περιπτώσεις τέτοιου είδους «νόμων» και «ιερατείων». Είτε εξετάσει κανείς το Δόγμα του Ιουδαϊσμού με τον «Μωσαϊκού Νόμο» και τους «ιερείς» του Εβραϊκού Φαρισαϊσμού , είτε εξετάσει το Δόγμα της Δημοκρατίας και των «Νόμων» της και τους «ιερείς» της πολιτικής «δημοκρατικής» «ορθότητος» (ψευδοδιανοούμενους, πολιτικούς, ψευδοφιλοσόφους, δημοσιογράφους κλπ), είτε εξετάσει κανείς τον Μπολσεβικισμό, είτε το Ισλάμ, είτε οτιδήποτε άλλο παρόμοιο Ιουδαϊκής προελεύσεως σύστημα, οι γενικές ιδιότητες του «νόμου» και του «ιερατείου» που περιγράψαμε παραπάνω , ισχύουν αυτούσιες.
Όλα αυτά τα Ιουδαιογενή Δόγματα , αποκόπτοντας τον Άνθρωπο από τον Φυσικό , Κοσμικό και πραγματικά Θεϊκό Νόμο, τον μετατρέπουν σε υποχείριο του κάθε «ιερατείου» που «νομοθετεί» εξ ονόματος του Γιαχβέ, ενός «Θεού» που δεν υπάρχει παρά μόνο ως διαστροφή του πνεύματος και διαχρονική αυτιστική και άκρως ναρκισσιστική και εγωπαθή φαντασίωση των Εβραίων και των επιθυμιών τους για εξουσία τους πάνω σε όλους τους υπόλοιπους λαούς και στην ίδια την Φύση, υπερβαίνοντας ακόμη και κάθε περιορισμό της ίδιας της Φύσεως και δείχνοντας πλήρη ασέβεια και απέναντι στην ίδια την Φύση. Σύμφωνα με την παράδοση των Εβραίων, οι ίδιοι είναι ο εκλεκτός λαός του Γιαχβέ, και όλοι οι άλλοι λαοί υπάρχουν ως προορισμένοι από τον Γιαχβέ για να τους υπηρετούν όπως και οτιδήποτε στην φύση υπάρχει προορισμένο από τον Γιαχβέ μόνο για να τους παρέχει υλικά αγαθά.
Και καθότι ο Ιουδαϊκός «Νόμος» είναι απόλυτα «υπερβατικός» σε σχέση με το Κοσμικό πνεύμα, δεν έχει απολύτως κανένα Φυσικό (και επομένως πραγματικά Θεϊκό) περιορισμό, κανένα Φυσικό Μέτρο και Άξονα. Να γιατί ο Ιουδαϊσμός, με την παγκόσμια επικράτησή του, οδηγεί και σε καταστροφή της Φυσικής Τάξεως, σε Οικολογική καταστροφή και σε καταστροφή των δεσμών των ανθρωπίνων κοινωνιών με την Φύση και τον Φυσικό Νόμο, και προκαλεί έτσι κοινωνικό χάος, παρακμή, ψυχική παράνοια, δυστυχία, και απόλυτη διαφθορά. Γιατί ο Ιουδαϊκός «Νόμος» δεν έρχεται να υπηρετήσει την Φυσική και Κοσμική Τάξη, αλλά να υπηρετήσει τα συμφέροντα μιας παρασιτικής και απόλυτα διεφθαρμένης παγκόσμιας υλιστικής Σιωνιστικής εξουσίας με συμμέτοχους διεφθαρμένους φορείς και κοινωνικές ομάδες του κάθε «εθνικού» κράτους. Και «Ιουδαϊκός Νόμος» δεν είναι απαραίτητα κάποιος «Νόμος» μιας Ιουδαιογενούς θρησκείας που επικαλείται τον Γιαχβέ ή ή Αλλάχ ή και τον Υιό του «Χριστό», αλλά είναι ο κάθε «Νόμος» που παράγει ο κάθε Ιουδαϊκής σκέψεως «νομοθέτης» που μπορεί να είναι ακόμη και άθεος και «δημοκράτης» ή μαρξιστής. Άλλωστε τα δόγματα της αθεϊας (ως απόρριψη της μεταφυσικής και μια υλιστική ερμηνεία του κόσμου) , της σύγχρονης «δημοκρατίας» και του μαρξισμού είναι νοητικά παράγωγα και μετεξελίξεις του Ιουδαϊσμού και όχι απλώς διότι οι περισσότεροι από τους ψευδοφιλοσόφους τους ήταν Εβραίοι, αλλά διότι φέρουν ως θεμελιώδεις πυλώνες τους αντιάριες και αντιφυσικές «ιδέες» και «αξίες» που προέρχονται από την παράδοση του Ιουδαϊσμού , όπως θα εξετάσουμε σε κάποιες από τις επόμενες ενότητες.
http://temple-of-truth.blogspot.com/2011/09/blog-post_1760.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου